İçimde anlamsız bir sıkıntı var hemde tatilin en son gününden bu yana gitmiyoda :(
Yatıyorum, kalkıyorum, yiyorum, içiyorum , gülüyorumda ama yok o hale ööölee göğsüme oturmuş gitmiyo lanet olasıca şey!!!
Birisi böyle içimi açsa o ağırlığı söküp alsa rahatlıcakmışım gibi geliyo , ağlamak içindeki sıkıntıları dışarı atmak istiyorum içimi temizliyorum ağlıyorum yok yine olmuyoo??
Buzdolabına dönüştüğümü hissediyorum ..
Her ne yaşarsam yaşıyım fazla hissettirmem hep gülen insan olarak bilinirim ben, hatta “ne güzel ya derdin yok sıkıntın yok hayat senin hayatın hep gül inşallah” diyorlar bana ..
“Dışı seni içi beni yakar” diyorum bende…
Ben hep şuna dikkat etmişimdir çok gülen insan aslında çok sorunlu insandır aynı zamanda , etrafımda çok gözlem yaptım bu gözlerimdede hiç yanılmadım…
Off nebiliyim yaa!!!
Ya bide duygularımı dışarı vurmakta acayip beceriksizim ben ya, bu konuyu acayip kafama takıyorum bu arada … Sevdiğimi söyleyemem mesela… En yakınıma bile… Mesela annemi sarılıp yanaklarından öpemem( Ne tuhaf dimi)
Mesela dün annem ağlıyordu , gidip anacım noldu neden ağlıyorsun deyip gidip sıkı sıkı sarılamadım…Bende gittim içerde ağladım , ona göstermeden L Sarılsam gitsem öpsem bana yapmacık davranıyormuşum gibi geldiği için gidipte sarılamadım…
Ama içim içimi yedi ondan daha çok üzüldüm ağladığı için ama gidipte ona hiçbir şey soramadım..
Kardeşlerim için ve babam içinde aynı şey geçerli… Sakın yanlış anlaşılmasın bana kötü davrandıkları falan yok her aile gibi inişli çıkışlı bir hayat düzenimiz var…
Ben böyleyim ama diğer kardeşlerimde böyledir kimse kimseye sevgisini fazla göstermez , nebilim belki yetiştiriliş tarzımızdanmıdır nedir annem babam öyle hergün kızım oğlum canım ciğerim diye sevmezdi bizi.. Ha bu onların bizi sevmediği yada dövdüğü işkenkence yaptığı anlamına gelmez sakın ha yanlış anlaşılmazsın … Onlar benim canım Tabikide !!
Ama ben sevgimi fiilen gösteremiyorum sorun bu , yani sarılamam edemem ama her gün annemi ararım sorarım , istediği şeyleri elimden geldiğince yapmaya çalışırım, nebilim yaa sarılıp öpemediğim için bu şekilde telafi etmeye çalışırım ..
Özel hayatımdada böyleyimdir aslında… Sevgimi aşkımı söyleyemem helede platonikse (ki bu aşkı daha çok severim ) öööylee hayran hayran bakarım , yaptığı her şeyden mutlu olurum bana güldü diye mutlu olurum baktı diye mutlu olurum , ama gidipte ağzımı açıpta duygularımla ilgili hiiç bişi söyleyemem….
İşve ,cilve pehh yanımdan geçmez valla !!!
Empati yeteneğim fazlaca var , yaşadığım olaylarda hemen kendimi koyuyorum insanların yerine öyle oluncada tıkanıp kalıyorum
Aslında insanın bazen kendini rahat bırakması şart ya!!! Kimsenin ne diyeceği umrunda olmadan yaşaması ne güzel… Ama ben bunu yapamıyorum işte…
Amaaaaaan bak konu nerden nereye geldi ….
Hadi bana bişiler söyleyin ihtiyacım var buna çünkü……